10/04/2024 - Ik ben hét medicijn

Je bent je eigen medicijn. 

Ik heb deze zin zo vaak gehoord en nog nooit zo diep kunnen begrijpen als nu. Ik ben mijn eigen medicijn. Ik ben het medicijn. Ik ben het geschenk. Ja, ik … en dus ook jij!

Vandaag stond ik op en voelde ik me depressief. Dat gaat best al zonder oordeel. Het is ok. Het gaat voorbij, net als een wolkje, net als de ochtend, net als de dag. Ik ging op de keukenvloer liggen, knuffelde mijn katten en liet de zon mijn gezicht bestralen. Simpele rust. Ik zakte in mijn gevoel van nutteloosheid, van eenzaamheid, van passiviteit. Daarna pakte ik mijn gitaar op en begon ik te zingen. Ik was de tijd uit het oog verloren en toch wel een uur bezig. Eindelijk wat warmer buiten. Ik pakte mijn yogamat en legde die op het gras. Plots was ik yoga aan het doen met de zon op mijn gezicht. Ik hoef niet meer na te denken bij mijn yoga practice. Het gebeurt gewoon. Ik beweeg. Ik weet intuïtief wat ik nodig heb. Het komt en ik zak in mijn adem, in mijn lichaam, in de ruimte. Daarna zit ik om nog antwoord te krijgen op een vraag waar ik mee zit. En dat kreeg ik ook. Ik ga naar binnen en maak mijn ontbijt met vers fruit en een chai latte waar ik zo van hou. Ik voel me al beter. Ik voel me gegrond, vrijer en rustiger. Ik voel ook wat meer energie en mijn gemoed is al helemaal anders.

En dan tijdens mijn ontbijt, krijg ik gedachten: "Pff, wat heb je nu eigenlijk weer gedaan deze ochtend? Je hebt nood aan structuur; vroeger opstaan elke dag, actievere yoga doen om in beweging te komen en dan in gang schieten". Dat gesprek met onze heerlijke innerlijke criticus dus... "Ja", hij kon mij gemakkelijk overtuigen, "Je hebt misschien wel gelijk, het is al 11u00 en wat heb ik eigenlijk al gedaan vandaag? Op de grond gelegen, lui geweest, wat gezongen, wat geschreven. Niks ‘belangrijks’, en mijn huis is nog steeds vuil, de was en afwas wacht, mijn tuin is nog steeds een puinhoop.”

Ik voelde mij zwaar worden alsof het gewicht van de wereld weer op mijn schouders kwam hangen. Ik kijk door de ruit naar de lentezon en laat het licht in mij binnenkomen. Mijn hart verwarmt en ik voel een glimlach ontstaan van binnenuit. Het was mijn ziel, mijn lichtwezen. "Siska", zei die, "laat je niet meer vangen, lieve schat. Het is niet meer nodig. Je bent er. Je leeft het. Je bent het. Jij weet wat goed voor je is. Je hebt de mooiste routine die je je maar kan wensen, zonder druk, zonder ‘moeten’. Je doet wat je nodig hebt zonder erbij na te denken. Je gaat op de grond liggen voor aarding, je knuffelt je spirit animals en laat onvoorwaardelijke liefde stromen, je zingt vanuit je hart. Je verzorgt je lichaam zacht en zorgzaam met yoga en gezonde voeding. Je verbind met de zon, de aarde, en je zit met jezelf, met je ziel. Je praat met je onderbewustzijn, met je Hogere Zelf. Jij bent jouw medicijn. Je bent je eigen medicijnvrouw."