Op 01/02/2010 koos mijn moeder om te sterven. Ze koos voor euthanasie na een lange, vermoeiende weg van stembandkanker, chemo, bestraling, tot het uithalen van haar stemorgaan, sonde voeding, etc. Die weg was echter al vóór haar ziekte zwaar en moeilijk, en om ermee om te gaan vluchtte ze in alcohol en sigaretten. Dit resulteerde jammer genoeg in onveilige nachten voor haar kinderen, wat zich als een groot trauma in mij heeft vastgezet. Ondanks dat ‘het trauma’ altijd bij me was, is het pas in 2018 echt drastisch naar boven beginnen komen als insomnia, een gevecht met de nacht en alle angsten die daarbij horen. Ik was 24 uur op 24 bezig met slaap, zat vast in een obsessie en zag zelfs het leven niet meer zitten op die manier. 'De nacht' had me volledig in de ban, maar waar staat 'de nacht' voor? Ik begreep het niet en huilde elke nacht; ik riep naar de hemel en naar God; "Wat wil je van mij? Ik ben op en uitgeput. Ik kan het niet meer!" Mijn ziel bleef echter schreeuwen tot ik zou luisteren...

Eind 2020 voelde ik de roep van België en heb ik mijn 'terugkeer naar huis' ingezet, letterlijk en figuurlijk. Na lang in het buitenland te hebben gewoond, waarvan al jaren onder de 'kwelling' van de nacht, kwam ik terug naar mijn wortels. En dat was geen toeval… hier begon het graven naar de oorzaak van mijn insomnia. Het was tijd om te stoppen met vluchten en dit symptoom ernstig te nemen. Het is geen gemakkelijke weg geweest, maar wel de meest bevrijdende van mijn leven; van online slaapcursussen, plantmedicijn, natuurlijke slaapremedies en supplementen, tot slaapmiddelen, alcohol, slaapklinieken, conditionele gedragstherapie, antidepresiva, lichaamswerk, fasciatherapeuten, psychologen, hypnotherapeuten, vele boeken over slaap, yoga en meditatietechnieken, adem en dans practices, lucide dromen workshops, … Ik deed alles om mijn angst in de ogen te kijken. Het was een moeilijke en tegelijkertijd magische zoektocht om mijn echte Zelf te leren kennen; mijn schaduw en licht. Het was tijd om te begrijpen wie ik ben en waarom ik zo ongelooflijk bang was van mijzelf.

Ik heb mezelf durven laten vallen, breken en laten ondersteunen. Ik heb geleerd me in alle onveiligheid te dragen, mezelf te troosten als een klein kind. Ik heb mijn lijf uitgehuild en eindelijk gerouwd om de dood van mijn moeder, om het afscheid van familie en partners, van landen en plekken, vrienden en relaties. Ik heb mijn verleden durven aankijken. Ik ben mezelf gaan 'uitspitten' en aanvaarden; mijn schaduw, en dus ook mijn licht dat steeds meer ruimte kreeg om door te schijnen. Ik bleef zoeken tot ik mezelf volledig kon bevrijden van mijn obsessieve gedachten rond slaap, de nacht en duisternis. Op de dag van vandaag kan ik met vertrouwen zeggen dat ik zo ver ben. Ik heb mezelf bevrijd door de nacht en mijn verleden te integreren, en ik geloof dat iedereen dat kan. Ik slaap nu gemiddeld 8 à 9 uur per nacht zonder pil of supplement. Ik vecht niet meer met slaap, maar zorg met zachtheid voor goede slaaphygiëne. Slaap en veiligheid hebben een nieuwe plek gekregen in mijn leven en ik geef die nu de zorg en aandacht die ik als kind niet heb kunnen ontvangen. Ik voel opnieuw levensenergie en dankbaarheid voor het leven.

Ik wil graag mijn verhaal brengen ter inspiratie voor anderen die met insomnia of slaapproblemen te kampen hebben. Dat het hoop en zachtheid mag brengen op een toch wel zwaar en beladen pad, want dat pad kan net de opening zijn. Ook wil ik hiermee mijn moeder, Christine Van Hyfte, eren. Zij heeft haar eigen pijnen niet kunnen bevrijden en verloor zich in de ondraaglijke zwaarte hier op aarde. Ik ben niet meer bang van haar of van mijzelf; ze mag er nu zijn en blijven. Zij en haar liefde leven in mij. "Dat je bevrijd mag zijn, mama.”