Quanyin, Mother of Mercy

Dit nummer heet Quanyin en heeft een bijzonder ontstaansverhaal. Quanyin is de Chinese interpretatie van de bodhisattva Avalokiteśvara en staat voor de Godin van Compassie (mededogen, barmhartigheid, genade).

Toen ik in 2022 in Schotland vertoefde op Holy Isle voor een Lucide dromen retreat met Charlie Morley, werd ik uitgenodigd om een boeddhistische mis mee te volgen. Het was een mis voor Avalokiteśvara/Chenrezig en was toegankelijk voor iedereen, los van hun achtergrond met boeddhisme. Ik had eerlijk gezegd niks met boeddhisme op dat moment. Toen ik in de tempel zat en mee zong met de chants voor Chenrezig, voelde ik een bijzondere energie en warmte, vooral rond mijn hart. Het was alsof ik mocht baden in onvoorwaardelijke liefde, zomaar. Ik mocht dit gewoon ontvangen.

Na de mis, zag ik een mede-cursist die ondertussen een goede vriendin was geworden. We raakten aan de praat over yoga, de cursus, onze verbinding. Ik keek naar haar en wist niet wat mij overkwam. Ik voelde zoveeeeeeeel liefde voor haar. Ik begon te huilen en zei: "Geraldine, ik weet niet wat er aan de hand is, maar ik voel zoveel liefde voor jou. Jij bent prachtig. Je hebt zoveel licht. Ik hou van jou." En ik voelde het daar in dat moment; dit is het, dit is Avalokiteśvara, dit is Chenrezig, dit is Quanyin, dit is Jezus, dit is een open hart dat overstroomt van liefde en compassie. Dit is de spiegel van God. Zij was ik en ik haar. Ik voelde liefde voor de mensheid, voor elk wezen, voor alles, voor het web, voor het leven. En je moet weten dat ik toen nog in een grote brok van traumaverwerking zat en door veel angsten en obsessieve gedachten ging. Op dat moment was alles weg. Er was alleen liefde, ontroerende liefde. Er was alleen dat moment waarin alles te voelen was, te vatten was, te begrijpen was. Er is alleen maar liefde.

Toen ik weer thuiskwam en mijn proces van heling verder aanging, kon ik Chenrezig/Quanyin 'aanroepen', die goddelijkheid van compassie, en elke keer kwamen instant tranen. Elke dag bad ik, kon ik die liefde weer voelen en huilde ik, van vreugde, van ontroering, van de zachtheid die ik mocht voelen doorheen alles wat in mij aanwezig was. En nog steeds kan ik die zachtheid voelen.

In die periode vroeg een Boeddhistische vriend op een dans event of ik Quanyin kende. Hij voelde haar namelijk in mij. Hij vond dat ik haar belichaamde… Hoe bijzonder! Ik vroeg hem voor meer info daarrond en ontdekte dat zij de vrouwelijke 'variant' is van Avalokiteśvara/Chenrezig.

Bij mijn verhuis naar mijn nieuwe (t)huis, kreeg ik een beeldje van iemand. Ik was ontroerd, want voor mij was het helemaal Quanyin (foto die ik gebruikt heb bovenaan). En ik mocht haar uit het niks ontvangen. Wat een magische weg met deze goddelijkheid, toch?

Op een avond, na heel veel levensveranderingen, zat ik in een groot loslaatproces. Ik had Quanyin bij mij. Mijn mama's foto dichtbij. De kaarsjes stonden aan en heilige tranen stroomden. Het was zacht, compassievol, liefdevol, sacraal. Toen nam ik mijn gitaar en kwam dit lied tot stand.

Telkens als ik dit lied zing, voel ik haar zachtheid. Het beeldje blijft aan mijn zij en ik neem haar mee naar lessen/cirkels die ik organiseer om haar de ruimte in te brengen. Toch voel ik ook dat ik Quanyin ben en dus ook zelf doorgeef. Dat ik geleerd heb de zachtheid te integreren.

Dankuwel dus Quanyin. Dankuwel leven. Dankuwel voor de magie, de synchroniciteiten, de heling. Dankuwel eeuwenoude praktijken voor de overgedragen wijsheid. 

♡♡♡