Abundancia

23/09

Meer en meer voel ik de verkramptheid in mijn lichaam als ik een tekort schiet in mijn hoofd. Tekorten rond geld; “Oei, kan ik dat wel betalen? Mag deze hap uit mijn budget?”. En daarbij schaamte; “Het lijkt zo vanzelfsprekend voor iedereen dat alles betaalbaar is. Moet ik dit nu weer uitspreken? Dient mij dat wel om dat dan uit te spreken en mijzelf daar weer te plaatsen?” Ik blijf erbij dat erkenning en uitspreken ontlading en onverwachte oplossingen biedt, maar tegelijkertijd ben ik in een proces van het tekort (of de overtuiging van het tekort) voor mijzelf op te merken en bewust om te keren naar een gevoel van overvloed. Deze heb ik gewoon zelf in alle eerlijkheid aan te kijken en hoef ik niet per se in het moment telkens te gaan openen.

Ik voel het tekort vaak in mijn keel en borst; een beklemming en een gevoel van verstikking. Ik kan niet vrij bewegen. Ik kan niet in vrijheid leven of dat denkt mijn hoofd op dit moment. Dat zit eronder en is heel duidelijk voelbaar in de sensaties in mijn lichaam. En dan de pijn die dat geeft en slachtoffergedachten die bovenkomen: “Het is blijkbaar zo gemakkelijk voor anderen, waarom is het er niet voor mij?”. En dan gaat mijn hoofd naar het feit dat ik geen partner heb om kosten mee te delen en de kwaadheid naar anderen die dat vanzelfsprekend durven nemen (hoewel ik ook wel weet dat een partner ook andere uitdagingen met zich meebrengt). Ook voel ik dan onmacht en kwaadheid naar het systeem dat het niet gemakkelijk maakt voor ‘single’s’ die alles zelf moeten dragen; lening of huur, vaste kosten, verzekeringen, eten, etc. maar ook het huishouden, onderhoud, misschien zelfs kinderen opvoeden. En wij hebben ook onze emoties altijd zelf te reguleren, alles zelf te beslissen, zelf wilskracht te vinden om iets te gaan doen of op te zoeken en dan die stappen zelf te ondernemen. Wij hebben geen energie om even op mee te stromen of om ons even te omarmen, ergens uit te halen of te motiveren. Dan voel ik ook weer de pijn en het verdriet en de schaamte op het feit dat ik geen partner heb, en dat zo verlang, maar blijkbaar ook zelf nog ergens tegenhoud. Nochtans voel ik ook de kracht in dit deel van mijn leven, hoe ik op mijzelf kan steunen, mijzelf en al mijn delen leer kennen en aanvaarden, en hoe ik bewust in verbinding kan gaan met anderen omdat ik dat kies. Ik verbind niet meer vanuit angst om alleen te zijn, wat in mijn verleden vaak het geval geweest is. Interessant allemaal.. Dat dit allemaal mag bovenkomen bij het lezen van een prijs op een menukaart ;) Wat een wezen is de mens, toch?

Ik heb nochtans zoooo veel, zoveel rijkdom zowel vanbinnen als vanbuiten. Ik heb een huis en een lening mogen ontvangen (want zelfs al betaal ik die af, er was vertrouwen in mij om de lening af te betalen en ik heb dat mogen ontvangen). Ik heb al zoveel durven en mogen leven. Ik voel terug een thuis in mijzelf. Er is zoveel overvloed op zoveel vlakken in mijn leven. En daar ben ik me heel bewust van, en toch is het blijkbaar mijn tijd om die overtuigingen rond tekorten en het mijzelf niet gunnen nog eerlijker te gaan aankijken en transformeren.

Het is tijd. En het voelt weer als een mooie verdieping en ontdekkingsreis. Wat een ontdekking om op te merken hoe snel mijn lichaam reageert op een trigger rond een gebrek of tekort. En ook om te beseffen hoe snel het gebeurd is, en hoe we als mens er gemakkelijk kunnen in ‘hangen’ en zelfs die energie gaan gebruiken om het slachtoffer (onbewust) te gaan voeden, en eigenlijk het tekort gaan gebruiken om in die houding te ‘mogen’ blijven hangen. Wat een geschenk dat daar licht op mag komen. Van zodra ik nu een klein verschil voel in frequentie van mijn open, dankbaar hart naar mijn verkrampte hart en keel, ben ik er onmiddellijk bij en ga ik het transformeren. Ik draai het gewoon om. In plaats van het tekort te voeden, kijk ik om me heen in die situatie en mag ik plots alles zien waar ik dankbaar om ben. Soms is dat mijn huis, mijn katten, soms de zon, de natuur, gezelschap, mijn familie om me heen. Dankbaarheid voor tijd, mijn gezonde lichaam, mijn hervonden rust en slaap. Dankbaarheid voor alle overvloed die me omringt. Wat een wonderlijke transformatie voel ik dan in het lichaam; mijn hart bedaart en krijgt expansie. Mijn keel voelt zachter en ruimer. Ik straal warmte uit, voel me blij en vibreer in de staat van openheid, van overvloed en van het mijzelf gunnen. Mijn adem is dieper en ik voel veiligheid. Ik voel een groter veld rondom mij en voel verbinding met mijn omgeving.

En plots is het daar dan ook (of moet ik zeggen, kan ik het weer zien): de overvloed. Krijg ik zelfgekweekte groentjes en honing van mijn lieve buurman, gezellige avonden met vrienden, uitnodigingen en gratis geschenken vanuit onverwachte hoeken. Ik krijg een vast contract aangeboden op een magische plek en voel hoe mijn hart daar naar verlangde. Wat een rust om even weer de stabiliteit te mogen voelen om ernaast mijn bijberoep uit te bouwen. Perfecte timing is het, zoals altijd. Er wordt voor mij gezorgd. Ik heb mij enkel over te geven en te blijven vertrouwen. Ik voel de ondersteuning (en dus dat mijn overtuiging van eenzaamheid helemaal niet klopt). Ik ben omringd door fantastische mensen, omringd door de natuur. Ik voel mijn (overleden) moeder weer heel erg aanwezig. Er komt van alles weer op mijn pad. Ik mag liefde ervaren op zoveel manieren.

Die triggers en beperkende overtuigingen opmerken brengt ze in het licht, maar ik heb er nog meer mee te doen om de oorzaak (en de wonde die vanbinnen echt in mij leeft) aan te pakken, natuurlijk. Ik wil er namelijk vrij van zijn. En dan komt mijn oordeel weer opborrelen op ‘de wet van aantrekking’ practices of ‘meditatieve’ praktijken die (enkel) het hoofd en gedachten benaderen. Mijn levenservaring blijft me tonen dat het lichaam - en voelen - alles is en daar vooral de poort ligt naar heling, maar inderdaad; bewustzijn is de sleutel. We hebben te leren om het innerlijke landschap te observeren zonder oordeel, gedachten en sensaties te omarmen vanuit zachtheid. En daar durven ingaan, de onderliggende emoties bestaansrecht geven. Gewoon eerlijk ruimte geven; dat is de heling. Ik wordt uitgenodigd om mijn wonden rond tekort te eren en er in te zitten om dan weer nieuwe ruimte te maken.

Net zoals ik in mijn eigen herstel vaak ben tegengekomen, komt na het doorvoelen het besef dat ik ergens nog aan vasthoud (ja, vasthouden aan een patroon dat mij helemaal niet dient!) om dat dan weer te gaan doorvoelen en echt bewust te gaan los laten. Toen ging het over mijn moeder die weer dicht bij me was. Ik hield haar levend doorheen mijn trauma… Ik bleef mentaal vasthouden aan ‘ik kan niet slapen’ terwijl ik toen echt wel al goed sliep, maar ik wou mijn moeder (die ik aan het slaapprobleem linkte) niet helemaal loslaten. Dus ik had nog een mooi stuk rouw en verdriet te belichamen vooraleer ik effectief kon loslaten.

Ook nu heb ik mijn tekorten te doorvoelen, niet per se op de momenten dat die zich voor doen en ik lichamelijk ook in die verkramping schiet. Die keer ik in het moment om naar expansie, naar mijn open hart, wat nieuw voor me is en op dit moment goed voor me werkt. Ik neem daarnaast wel bewust tijd om de overtuigingen te gaan opzoeken en er even in te zitten, in te ademen, eventueel de emotie te uiten, bewust mee te nemen in beweging, in dans, in yoga. Waar houd ik nog aan vast en waarom? Waar ben ik bang voor? Wat is er nog nodig om naar mijn open hart te gaan, naar volledig ontvangen, naar dankbaarheid en expansie?

Gebruik ik mijn tekort om me binnen te houden? Klein te houden? Om me in mijn vertrouwde omgeving en comfort te houden? Ben ik bang om gezien te worden? Vind ik mijzelf het niet waard om helemaal gezien en gehoord te worden? Bang om opnieuw aangeraakt te worden doorheen verbindingen en relaties? Bang om ‘gekwetst’ te worden? Ben ik bang om echt te gaan leven? Bang om succesvol te zijn? Bang om volledig mijzelf te zijn en mijn kracht ruimte te geven? Wat als alles mogelijk is? Wat als ik mijzelf alles gun? Wat dan?

Die vragen herinneren mij deze prachtige quote van Marianne Williamson:

“Our deepest fear is not that we are inadequate. Our deepest fear is that we are powerful beyond measure. It is our light, not our darkness that most frightens us. We ask ourselves, 'Who am I to be brilliant, gorgeous, talented, fabulous?' Actually, who are you not to be? You are a child of God. Your playing small does not serve the world. There is nothing enlightened about shrinking so that other people won't feel insecure around you. We are all meant to shine, as children do. We were born to manifest the glory of God that is within us. It's not just in some of us; it's in everyone. And as we let our own light shine, we unconsciously give other people permission to do the same. As we are liberated from our own fear, our presence automatically liberates others.”

Bewustzijn is de sleutel
Mijn lichaam is de poort

Ik ben eerlijk met mijzelf
Ik durf los te laten

Ik ben overvloed
Ik gun mijzelf alles
Ik ben alles

Mijn hart is open