It’s about time

18/04/2024

Ik schreef me in voor een weekend hedendaagse dans bij Wisper in Gent: “It’s about time”, twee dagen dansen en mijn lichaam voelen, daar had ik zin in en nood aan. Ik ging vooral om me te laten inspireren door de leerkracht, Tchi-ann Liu, omdat ik haar geweldig vind in wat ze doet. Ik ging dus niet zozeer voor het thema ‘tijd’, maar al gauw werd ik geconfronteerd met tijd.. De eerste dag al. Ik was vrij laat opgestaan en wou per se nog een gezonde lunch meenemen, dus begon nog te groentjes te stoven terwijl ik mijn ontbijt klaarmaakte. Voor ik het wist, was ik (weer) te laat.. Ik vertrok, zoals vaak, weer met een gejaagd gevoel. Stap ik de auto in, en natuurlijk moest ik nog tanken ook.. “Typisch”, denk ik dan, “waarom kan ik dit niet onmiddellijk doen als ik het lichtje zie pinken”. Ik was vertrokken, en dacht “pfff het is weekend, laat het los, je bent vaak te laat, het is deel van wie je bent, het is moeilijk voor jou om tijd in te schatten, laat het los”. En dat kon ik ook. En toen ik toekwam, was ik zeker niet de enige die wat te laat was. Ik was zelfs net op tijd, want ze waren net begonnen :)  

We openden het weekend met vragen rond ‘tijd en timing’. Ik vond het interessant te beseffen dat iedereen het lastig heeft met tijd op zijn/haar eigen manier. De snelheid van de maatschappij en ons ritme dat trager is, onze notie en perceptie van tijd, wanneer we ons ‘verliezen’ in de tijd, wanneer de tijd traag lijkt te gaan, wanneer die snel lijkt te gaan. Wat een illusie dat we alleen zijn. We zijn nooit alleen in iets, dacht ik toen. We gaan allemaal door dezelfde menselijkheid. Ieder op zijn ritme, zijn timing, zijn tempo, zijn manier, met de thema’s die we aantrekken voor onze eigen heling.

De leerkracht liet ons een geluid kiezen (een object en iets om er op te tikken om een ritme te creëren) dat we fijn vonden om onze hartslag te representeren. Ik merkte op dat ik een hoog geluid gekozen had en vond het wel interessant om te horen hoe het ‘uitstak’ in het geheel. We voelden naar onze hartslag met onze linkerhand en met onze rechterhand tikten we ons hartritme tegen ons eigen gekozen object. Wat een mooie oefening, wat een vertegenwoordiging van het leven, verschillende ritmes, hartslagen door elkaar met een eigen timbre, een eigen klankgeluid, en samen volledig kloppend, letterlijk en figuurlijk. Als een geheel lieten we onze harten spreken, samen en apart, apart en samen. Ik voelde iets aangeraakt worden in mij. Het zat al klaar. Er zat iets klaar. Er was iets geweten. Ik voelde het. Er komt iets voor mij. Ik mag een geschenk ontvangen dit weekend.

Daarna deden we oefeningen met dans om te luisteren naar onze eigen en elkaars timing, om te leren intunen, maar zonder onszelf te verliezen. We leerden afstemmen op de timing van een ander, maar met een focus op het bij onszelf blijven en ook te kunnen terugkeren naar onze eigen timing. Ik vond het fascinerend en helend om helemaal als mijzelf deel te kunnen uitmaken van het geheel. Ik heb mijn lijf letterlijk losgedanst en voelde enorm veel ruimte, openheid, flexibiliteit, warmte.. Heerlijk!

's Avonds kreeg ik telefoon van de man waarmee ik aan het daten ben. Hij was een beetje tipsy. Ik wil je iets zeggen, lieve schat. Ik hou van jou, maar echt. Ik hou echt van jou. Voila, het is eruit. Jij bent de beste vrouw. Je bent gewoon de beste. Je bent fantastisch. Ik hou van jou. Je bent fantastisch; emotioneel, energetisch, spiritueel, fysiek. Ik hou van vrijen met jou. Ik hou gewoon echt van jou. Je bent zo wooow. En toen namen de tranen de bovenhand en wou hij afleggen. En ik? Ik hoorde alles, maar het kwam niet binnen. Ik kon me niet laten raken. Ik snapte het niet, dit is wat ik altijd al horen wou, dit is mijn wens, en nu het er is, voel ik niks. Ik ben neutraal. Ik leg mij neer op de zetel om erop in te voelen en snap er niks van. Ik, die zo vaak emotioneel kan en durft zijn, die haar kracht vindt in haar kwetsbaarheid.. ik, die in pure authenticiteit in de wereld wil staan, voelde niks. 

Ik liet het mij niet raken … en die nacht sliep ik in neutraliteit, negen uur aan een stuk in een soort ‘numbness’. Ik zat nog steeds wat vast in het niet voelen. Ik vertrok die dag wel op tijd weer naar de dansles en ik voelde wat er klaar zat. Plots drong het tot me door dat ik bang ben, ik ben bang om volledig geliefd te zijn, om volledig gekozen te worden, om echte liefde te ontvangen. Mijn systeem liet het niet binnenkomen. Op weg naar de dansles, belde ik naar mijn tweelingzus omdat ik het met iemand wou delen, en toen kwam het naar boven. Ze hoefde zelfs niks terug te geven, ik voelde onmiddellijk hoe diep gekwetst ik ben, hoe bang mijn hart is om zich weer te openen, om alles echt te ontvangen, om weer voor de liefde te gaan, om er weer hoop in te leggen, het te gaan geloven. Ik weet niet wat het is om volledig geliefd te worden, om volledig gezien te worden, om in mijn ziel en hart te laten kijken. Het is waar ik zo naar verlang, en natuurlijk komt deze man mij dit brengen als medicijn omdat mijn ziel dit van mezelf verlangt. Het is tijd. Ik ben er klaar voor. Absurd lijkt het, dat dat ‘pijn’ kan doen, als iemand je écht ziet, écht hoort, écht waardeert, écht eert. Toch voelt het beangstigend en pijnlijk. Het is tijd om mijzelf echt lief te hebben, en een ander mij te kunnen laten liefhebben. Het is tijd voor mij om het te laten binnenkomen, om echt in mijn open hart te gaan staan, in mijn kracht, naast een ander, met een ander, doorheen een ander.

Eens aangekomen op de danscursus - op tijd ;) - deelde ik dit in de deelcirkel met tranen en voelde opnieuw mijn zachte kracht in de kwetsbaarheid. Ik deelde hoe ik vooral had nagedacht over ‘timing’ in relaties en hoe deze man mij mijn tijd geeft en hem toch niet inhoudt om zijn gevoel te uiten. Hij zijn timing en ik de mijne, en daarin blijven we elkaar ontmoeten. Ik voel hoe ik mijn timing, mijn langzaam openen, te respecteren heb, en hoe dat anders is bij iedereen. Mijn intentie was om mijn hart te openen, om met zachtheid mijn hart en de opening ervan te eren. 

Toen kwam dé oefening, het helende geschenk dat ik gisteren al voelde aankomen. De lerares had onze samenklinkende hartritmes opgenomen met een recorder en had er een 20 minuten - durend muziekstuk van gemaakt. We werden uitgenodigd om er op te ‘dansen’, van de grond naar het midden tot we rechtstaan. De bedoeling was ook om de tijd in te schatten zodat we naar het einde van de 20 minuten ongeveer zouden dansen in het ‘hoogste’ niveau. Het was een magische reis. Het begon op de grond. Ik lag en voelde mijn hartslag. Ik voelde mijn hart. Ik  hoorde onze hartslagen in de muziek, en mijn eigen hoge geluid dat er in en uit kwam, als een dier of kind dat veiligheid en toenadering zocht om zich dan weer terug te trekken. En dat voelde ik in mijn hart. Ik voelde hoe mijn heart space ruimte zocht in de beweging, hoe ik mijn achterzijde opende en in een soort knuffel ging, en dan in de expansie van de voorzijde ging, de opening, om dan weer teruggeduwd te worden in de contractie, het samenkomen in een bolletje van mijn hele zijn, de bescherming, het dicht bij mijzelf zijn. Ik voelde hoe mijn hart bang is, hoe het probeerde te expanderen, te openen op een eigen ritme en timing en hoe het zich dan weer terugtrok en zich wou beschermen. Wat een mooi moment, ik begon te huilen en liet deze beweging komen zonder remming. Ik voelde het; dit is mijn geschenk van heling dit weekend; dit moment. Eer het, voel het, leef het. Het is mijn leven. Ik huil, ik laat het eruit, ik eer mijn lichaam, de kwetsuren en de heling ervan. Ik voelde de worsteling om in alle richtingen mijn heart space te openen, voorwaarts, achterwaarts, zijwaarts, alles zocht naar ruimte, samen met mijn tranen en adem. Ook voelde ik hoe de aarde altijd onder me was, hoe de aarde me altijd draagt, bij elke beweging naar boven, bood zij een nog sterkere tegenbeweging, een draagvlak, bescherming, veiligheid. 

En plots veranderde de muziek, een vrouwelijke engelenstem.. En ik voelde tegelijkertijd een shift, ik ben ergens doorheen. Het is tijd voor het middenveld, een iets hoger niveau en ik begon voorzichtig iets hoger te gaan in de ruimte en meer verbinding te voelen met de rest van de groep. Ik liet mijn lichaam leiden, mijn hart leiden en voelde ademruimte, licht, zonne-energie, zachtheid komen. Toen was er weer stilte en voelde ik het spel tussen de grond ‘verlaten’ en de hoogte te durven ingaan, het spel tussen laag en hoog, en het middenveld waar God me naar boven trok en Moeder Aarde me van onderaan aantrok. Tussen moeder en vader bewoog ik mij om plots hoger te openen, ik voelde hoe mijn borstkas/hart klaar was voor hoogte, voor ruimte, voor expansie, om gezien te worden en ik om dat te voelen, om dat toe te laten. De muziek werd lichter, sneller, hemelser, Goddelijker en plots was ik in een Goddelijke flow, helemaal bij mijzelf, en daarom in de perfecte timing van het geheel, van de groep. Ik ging op in de tijd, open en heart-centered. Mijn hart zong. En toen? Viel de muziek stil. Het was het einde. 

De timing is altijd juist

Ik omarm mijn timing, mijn expansie en contractie

Ik eer mijn ritme en het ritme van anderen

Ik luister naar mijn hartslag

Ik voel de aarde en haar hartslag

Ik pulseer mee in het geheel

Ik vertrouw in mijn levensloop

Alles is al geweten 

Ik hoef alleen maar te voelen

Ik hoef alleen maar te leven