Ik ben moeder
19/08/2024
Ik ben het voorbije weekend door verschrikkelijke oerpijn maandstonden moeten gaan, waardoor ik zelfs mijn werk heb moeten afzeggen. De pijnen brachten me terug naar mijn zwangerschapsverlies van vorig jaar, en dus het verlies van de droom van een gezin. Kort daarna werd toen ook duidelijk dat mijn ex iets anders wou en kwam nog een afscheid dat ik helemaal niet had zien aankomen. Onthechting. Volledige onthechting en plots van alles naar niks, of zo kwam dat toch bij me binnen.
Mijn maandstonden waren zo pijnlijk. Ondraaglijk. Verkrampt. Ongemakkelijk van de pijn. Bloeden en loslaten. Ik heb een aantal pijnstillers moeten nemen omdat ik het niet uithield zonder. Het herinnerde me aan de ondraaglijke fysieke pijnen van mijn miskraam. En tegelijkertijd kwam het ‘alleen thema’ weer schreeuwen in mijn hoofd en zijn: het opnieuw alleen moeten dragen van de pijnen waardoor ik helemaal in de eenzaamheid viel en vragen als 'Zal ik nog wel echte liefde/een partner vinden?', 'Krijg ik nog wel de kans om moeder te worden?' door me heen bewogen. Ik merk op dat ik overal koppels en gezinnen zien, en dus heel erg gespiegeld wordt dat ik dat niet heb. Zelfs de dieren tonen me het. Het gaat diep... Blokkeer ik zelf dan nog steeds liefde? Wat heb ik nog te helen? Wat verlang ik naar liefde, intimiteit, een relatie, een partner die naast mij staat. Wat verlang ik ernaar om mijn liefde te delen, om samen te groeien en een nestje te bouwen.
Nochtans heb ik al zoveel gewerkt op vrouwelijkheid, seksualiteit met beweging, dans, een intimiteitscoach. Ik had mijn vrouw zijn te omarmen, mijn baarmoeder en de moederlijn, (het verlies van) mijn moeder, het begin, creatie. Misschien was dit nog een laatste dieper doorvoelen van het verlies van Saya en ook de lessen die ik van mijn sterrenkind mocht ontvangen. Pijn brengt namelijk zoveel inzicht, zoveel diepgang en uiteindelijk zoveel licht. Ik werd weer herinnerd aan wat Saya me gebracht had in die pijnlijke periode van onthechting. Hij toonde me dat ik eerst nog voor mijzelf te kiezen had vóór ik moeder zou worden. Dat het kind en de partner niet de opvulling, maar juist de mooie aanvulling van mijn leven mogen zijn en ik te (her)ontdekken heb wat me vreugde en zingeving brengt ❣️
En dat is sindsdien mijn missie geweest. Wat wil ik nog doen? Wat wil ik nog aanpakken? Wat zal er voor zorgen dat ik vanuit mijn kracht en open hart het leven en ook moederschap kan ingaan? Ik heb het voorbije jaar mijzelf zoveel gegund; een prachtig plantmedicijntraject, een traject met een intimiteitscoach, veel dansen en zingen, een nieuwe job in een heel andere sector om terug mijn weg te vinden naar yoga, waar ik altijd weer thuiskom. Ik was volledig moeder voor mijzelf. Ik heb diepe thema’s met mijn tweelingzus durven aanraken en transformeren. Ik heb ruimte gemaakt, nog meer ruimte om mijn hartsverlangen te gaan leven van binnen uit, want dat kwam Saya mij vertellen. Liefde zit vanbinnen en is niet in te vullen door een kind, door een partner, door een gezin. Leven vanuit een open hart begint bij mij en vervulling in dit leven is iets dat enkel ik kan invullen. Wat een teacher.
Hieronder deel ik graag een kwetsbare brief naar mijn sterrenkindje, Saya. Ik vertel hem hoe alles gelopen was, wat hij voor mij betekent heeft. Het is een belangrijke brief geweest die me geholpen heeft alles een plaats te geven, naast vele momenten van rouw en huilen voor het verlies. Ik heb deze woorden meegenomen toen we Saya’s vruchtje een plek gaven in de tuin, samen met een mooi eikje dat nu langzaam groeit in een boom vol nieuw leven. En dat nieuwe leven kreeg ik ook. Dankje, lief sterrenkind. Je bent voor altijd bij mij.
Eind mei, 2023
Voor Saya, mijn grootste leraar
Lieve Saya,
Het is je mama, Siska. Ik mis jou. Ik voel de leegte nu je hartje niet meer klopt. Ik voel me terugkomen tot mijzelf. En ik weet dat je me dat wou tonen. Dat ik nog bewuster mijzelf mag zijn met alle delen van mijzelf. Dat ik licht ben, en mijn geïntegreerde schaduw mijn kracht, dat ik liefde ben, en vrouw, een krachtige vrouw. Je bent een ogenschijnlijk kort geschenk geweest met zoveel wijsheden. Dankjewel voor alles wat je me gebracht heb. Ik hou van jou.
Je kwam je komst aankondingen op maandag 6 februari, toen ik in ceremonie zat met 6 sacrale vrouwen. Het moederthema was sterk aanwezig. Ik voelde de heiligheid van elke vrouw. Naast mij zat ook een zwangere vrouw in haar volle glorie. Ik bewonderde elk van de 7 vrouwen, van wie 2 begeleidsters, een die voor mij de wijze moeder voorstelde en de ander een jonge liefdevolle engel. Tijdens de ceremonie werd mijn stiefmama, jouw meme, geopereerd van een hersentumor. Zij was bij me die dag en ik bij haar, samen doken we het onbekende in waar alleen vertrouwen ons kan dienen. Sinds 1 februari was de moederwonde geopend, maar op een andere manier, alsof mijn mama, jouw overleden meme, nu deel van me was en ik haar toeliet in mij te zijn. Ik omarmde al haar stukken in mijzelf. Het was een nieuwe soort herdenking van haar dood, eerder een verering of zelfs viering van de moeder. Diezelfde dag kregen we het nieuws van jouw andere meme, nl dat ze een hersentumor hadden gevonden en werd een groot proces in gang gezet. De daaropvolgende zaterdag voelde ik de heling voor iedereen die erbij betrokken was. Voor mijzelf - ik kreeg de kans er wel te zijn voor haar, dicht bij mijn moeder omdat zij ons ook toeliet. Het voelde helend hierover te praten met Ingrid, haar te omarmen, samen te wenen, er te zijn en toegelaten te worden in haar proces. Ik deelde mijn vertrouwen toen ik plots de heiligheid van alles inzag, als een klik in mijn systeem wist ik dat dit was wat er moest gebeuren voor de heling van je meme zelf, van mijn vader, mijzelf en mijn zus en broers, iedereen betrokken in het proces. Als we het wilden zien, werden we allemaal persoonlijk uitgenodigd oude pijnen en angsten te doorvoelen om onze individuele wonden dieper te gaan helen. Het klopte allemaal zo, en ik voelde gewoon vertrouwen. Ik was het zo zeker. Ik wist en voelde waarom dit gebeurde.
In de ceremonie deelde ik mijn zware pijnen rond menstruatie, vrouw zijn, eenzaamheid en de moederwonde. Dat ik in perioden van fysieke en emotionele pijn zo hard geconfronteerd werd met de eenzaamheid en geen moeder te hebben, dat ik steeds werd uitgenodigd om dat nog maar eens te doorvoelen en om mijn eigen moeder te leren zijn. Ik had zware bloedingen en krampen op het moment van de ceremonie. Mijn intentie was opnieuw herinnerd te worden aan de bron, aan onvoorwaardelijke liefde. Er was ook een vrouw die het had over de menopauze en haar struggle daarmee. Voor mij was het was een cirkel van vrouwen die de cyclus van vrouwen voorstelde, jong en oud, creatie en afbraak, zwanger, menstruerend en in menopauze. Wat een wonder, de vrouw, dacht ik.
Nog niet lang nadat ik medicijn tot mij had genomen, werd ik in de duisternis gezogen, ongemakkelijkheid en angst kwamen op. Ik moest door een moederstuk. Ik hoorde mijzelf ‘mama’ zeggen en ‘het is ok’. Daarna kwamen sacrale klanken, de sterrentaal die door me heen vloeit en elke cel van mijn lichaam doordrenkt van pure liefde. En toen.. Toen kwam jij. Ik hoorde mijzelf ‘Ushtan’ uistpreken en zingen, ‘Ushtan, ushtan, ushtaaaaan’. En plots drong het tot me door wie je was. Ik voelde me zo vereerd dat jij mij wou uitkiezen als mama. Je had je al eens aangekondigd bij je papa, en nu was je hier bij mij. Ik voelde zoveel liefde en ontzag voor jou. Je kwam binnen als een licht en je vroeg of ik je mama mocht zijn, of je je in mij mocht nestelen. Ik kon alleen maar ‘ja’ voelen en liet je binnen. Het was zo duidelijk. Ik voelde me uitverkoren, een onbeschrijflijk gevoel van gewenst zijn, van vervulling en vertrouwen. Die dag straalde ik van onvoorwaardelijke liefde, je was al deel van mij, je licht was al binnengekomen. Ik begrijp sinds dan beter de taal van het universum en dat we altijd samenwerken, dat iedereen een gevallen engel is en iedere ontmoeting heilig. Dat alles klopt en zelf zo specifiek georchestreerd is, voor ieders heling. Dat we allemaal vasthangen aan hetzelfde web, en dat een kleine beweging elke draad in trilling brengt, een uitnodiging tot heling.
Onmiddellijk na de ceremonie liet ik aan je papa weten dat ik wist wie je bent, en vroeg ik of hij het ondertussen al wist. Natuurlijk wist hij het, ook al kon hij het toen niet uitspreken. We wisten dat je zou komen. Het voelde heel juist aan.
11 april schreef ik in mijn agenda als ‘mijn nieuwe leven begint’. Dan zou je papa bij mij komen wonen en echt aanwezig zijn. Ik was de week ervoor goed ziek geweest en door heel veel processen gegaan in het ijlen van de koorts. Eenzaamheid. Nogmaals heel erg geconfronteerd met eenzaamheid, en ik voelde heel sterk dat ik niet meer alleen zou zijn hierna. Dat dit de laatste keer was dat ik alleen zou zijn. Mijn geest linkte dat aan de terugkomst van je papa, maar natuurlijk wist jij al beter. Jij was er al!
Ik zat in de overbrugging van mijn oude (zware) leven los te laten om me open te stellen voor het nieuwe leven, met een aanwezige partner, gezellig in ons huisje, veilig, belicht. Dat ik eindelijk weer mag ademen, leven, energie voelen. Dat het lente mag worden, dat ik uit de duisternis mag treden en weer lichtheid mag toelaten. Dat stelde voor mij de ziekte voor. Het loslaten of volledig integreren van de voorbije jaren om opnieuw te kunnen beginnen in het licht.
De volgende weken stonden in het teken van ons huisje, ook jouw huisje, en de verhuis. Er moest heel veel gedaan worden. En ik kon het plots allemaal, ik deed het allemaal. En ik weet dat jij dat was. Je droeg mij. Ik voelde mij plots zo compleet, zo gevuld, in vervulling. Ik voelde een rust, een vervollediging. Ik was zacht en geaard. Het was veel werk, alle dagen voor twee a drie weken lang, wat ik helemaal niet gewoon was, met weinig tijd voor mijzelf en veel aanwezigheid van vrienden, helpers.. En ik kon het allemaal, het voelde niet als ‘zwaar’ aan. Ik had niks nodig. Ik voelde jou en ik voelde me zo tevreden. Je droeg mij en ik droeg jou. Je aanwezigheid werd pas aanvaard door mijn ratio na twee weken, toen we in meditatie zaten. Ik sloot mijn ogen en zag jou, voelde jou, in mij. Ik kon het op dat moment niet zien, of eerder wou het niet zien, omdat er weinig ruimte en tijd was om dit te beleven, en ik wou het zo graag met je papa delen. Op 22 april deden we een zwangerschapstest samen en ja hoor, wat ik wist was effectief waar. We waren zwanger van jou. Ik voelde heel veel op dat moment, maar vooral een overheersende rust en dat het juist was, dat het zo bedoeld is. Dat je, net zoals ik hierboven beschreef, kwam om ons te helpen in onze heling, dat je ons iets kwam tonen. Onmiddellijk heb ik het nieuws aan mijn tweelingzus, jouw tante Sofie verteld. Ze was er eerst niet goed van en voelde ook de verandering bij mij, de rust, de voldoening, wat voor haar ook heel wat processen in gang zette, maar ze was vooral blij, voor mij, voor ons, voor jou.
Lieve Saya, vanaf dan ben ik je bewust gaan horen en nog meer voelen. Je sprak tot mij. Ik werd me nog meer bewust van mijn gedachten, omdat ik nu ook voor jou dacht. Als ik negatieve gedachten opmerkte, kon ik die transformeren omdat ik je erover vertelde, omdat ik jou en mijzelf nieuwe manieren aanleerde. Ik zei je dat dat geen mooie gedachten waren, maar dat die er mogen zijn, dat we ze mogen opmerken en voelen wat we er nog mee moeten, met zachtheid en dat er nooit een oordeel hoeft te zijn. Je hielp me nog verzachten, nog bewuster worden van wat ik zei en deed. Je sprak tot me als ik zelf even in emoties verwikkeld was. ‘Mama toch, waarom zeg je dat gewoon niet aan papa?’ Je was zo’n wijze leraar, dat ik jou raad begon te vragen. Jij was mijn leraar. En je was altijd bij mij. Ik had een pure wijze intelligentie van liefde in mij. Jij groeide in mij en verspreidde je licht. Ik kon jou altijd voelen en ik besefte dat jij het was die ervoor zou zorgen dat ik me nooit meer alleen zou voelen. Zelfs na je vertrek, voel ik dat je me dat kwam tonen. Je hebt me jouw essentie doen voelen, je hebt je pure liefde verstrengeld in mijn zijn en bent nu deel van mij voor altijd. Jouw kort bestaan is er geweest om mijn verlatingsangst en oud gevoel van onvolledigheid als individu (door mijn tweelinglot) te transformeren vanuit de diepte, om liefde en vervulling te wortelen in mijn hele zijn. Ondanks dat je me weer verlaat, voel ik me wijzer, ik voel me ook meer moeder, meer moeder voor mijzelf. Wat een geschenk ben jij al geweest, sterrenkind. Je sprak tot me om meer te spreken, om mezelf te durven zijn, om mijn ruimte in te nemen. Je toonde me de heiligheid van het vrouwenlichaam, het kanaal, hoe we als de natuur alleen maar kunnen voertuig zijn, en alles laten gebeuren, voor jou, voor het geheel. Ik heb me 8 weken in proces gevoeld. Ik voelde mijn brein veranderen, mijn interne lichaam, mijn hart sloeg sneller, ik voelde me uitgeput en toch zo veilig in het creatieproces. Ik heb gevoeld wat een vrouw kan, en wat voor een krachtig wezen zij is, ik ben, wat voor een magie wij in de wereld zetten. Je hebt me geleerd nog meer te voelen, nog meer kanaal te zijn en te vertrouwen. Ik voelde mij vessel, ik was er voor jou, niet meer voor mijzelf. Dat heb ik nooit eerder gevoeld. Ik en mijn lijf stonden volledig ter beschikking voor jou. We trilden op onze frequentie, niet meer alleen de mijne en ik voel hoe ik het proces koester om ook terug te landen nu je bezoek op zijn einde loopt. Ik ben dankbaar voor de tijd en ruimte die nu komt om terug te landen in mijzelf, in mijn nieuwe zelf, mijn gegroeide zelf, mijn gebruikte zelf voor de kosmos. Dat ik al even poort heb mogen zijn. Dat ik heb mogen verstrengelen met jou, met jouw sterrenmagie, om zo de mijne te herontdekken. Dat je mij hebt uitgekozen om jouw mama te zijn, al was het maar voor even. Je bent en was mijn grootste leraar, Saya.
Ik heb het lastig gehad in mei, heel veel misselijkheid, ongemakkelijk zijn, mijn lichaam van alles voelen doen dat ik niet ken. Verloren voelen in de onbekendheid, terwijl er toch een rust onder vloeide van vertrouwen. Het gevoel dat er van binnenuit geboord werd in mijn lijf, alsof ik een nieuwe trilling moest laten binnenkomen, mocht leren aanvaarden en ermee synchroniseren. Naast fysieke sensaties en druk op mijn brein, voelde ik een uitbreiding van mijn brein, alsof ik een superkracht mocht ontvangen die ik nog niet helemaal bewust heb kunnen ervaren. Het was alsof ik aan het muteren was en ik niks anders kon dan het laten gebeuren. Het was lastig, en toch zo magisch. Ik weet dat je me geüpgraded hebt en ik ben je voor eeuwig dankbaar.
Zondag zaten we samen met jouw doula en hebben we heel veel besproken over je geboorte en hoe we alles zouden willen, dat we alles zelf kunnen creëren zoals wij willen. Het voelde allemaal echter, aardser met het oog op jouw komst en hoe we je in de fysieke wereld zouden willen verwelkomen. Wat een prachtige dag was dat, maar die nacht voelde ik angsten en druk. Wil ik wel een thuisgeboorte? Ik voelde dat alles wat te veel was, te snel ging en ik in de fysieke ongemakkelijkheid precies niet meer mee kon met de snelheid, de manifestatie in ‘het aarde leven’. Ik sprak een aantal keer uit naar je papa dat ik me plots ‘gevangen’ voelde, dat ik ruimte nodig had. Een aantal dagen ervoor kon ik ook weerstand naar jou voelen omdat ik het zo lastig had. Ik wou je liefde en warmte sturen, maar voelde soms echt van ‘ik wil je eruit’. En dat sprak ik dan ook naar je uit met een eerlijke uitleg van waarom en alles wat er in me omging. Het voelde soms alsof ik zou ontploffen van de trilling van creatie, van groei, van uitbreiding. Een te snelle manifestatie van mijn innerlijk verlangen. En in de naderende explosie, ongemakkelijkheid en kwetsbaarheid toonde je me alles; hoe mijn werk te veel van me vraagt, hou ik me te veel inhoud nog, hoe ik nog sneller mag spreken, hoe ik mijzelf nog meer op de eerste plaats mag zetten. Je toonde me ook hoe krachtig en wijs ik ben, hoe veel ik voel en mijn innerlijke wereld kan verwoorden, hoeveel ik kan dragen. Je toonde me hoe bewust ik ben, hoe goed ik mijzelf ken, hoeveel ik gegroeid ben de laatste jaren, hoe ik mijzelf en anderen draag, hoe ik durf mijn eigen moeder te zijn. Je toonde me mijn eigen kracht. En dat is waarom je hier bent en was. Dat is waarom je papa voelde dat je Saya zou heten, want dat ben je; een leraar, een profeet, een guru, een sjamaan. Als een echte leraar, heb je me mijn eigen kracht doen (her)ontdekken.
Lieve Saya, dinsdag had ik een droom over Sati, onze prachtige ‘kater-zoon’. Ik droomde dat hij aan het doodbloeden was op het toilet in mijn ouderlijk huis en ik hem aan mijn overleden moeder gaf omdat ik geen tijd/ruimte had op dat moment om voor hem te zorgen. Ik denk dat ook dit een teken was dat een aardse baby te vroeg en te veel zou zijn geweest. En dat je nu na de bloeding terug mag gaan naar mijn mama, jouw meme. Misschien heeft zij je wel gezonden om mij dit allemaal te brengen. Om me jouw liefde en de moeder in mij te laten voelen. Om me nog wat meer te wortelen voor de volgende episode in mijn leven.
Woensdag was de afspraak met de gynaecoloog gepland. Ik had minder geslapen die nacht, zeven uren, maar wel aan een stuk, dat was lang geleden. Ik werd wakker in een droom van paars licht, alsof ik, wij dus, met jij in mij daarin oplosten. Ik voeld me niet goed die ochtend, heel mentaal negatief, ik had hoofdpijn, was moe. Toch voelde ik me ook wakker, anders. Mijn ogen waren zo open, alsof ik alert moest zijn, alsof er iets veranderd was. Ik bleef nog in bed liggen en je papa en ik zijn nog intiem geweest die ochtend. Ik voelde dat ik het meer kon toelaten, dat ik misschien al wat minder ‘zwanger’ was. Misschien voelde ik al dat jij mij aan het lossen was. Ik zag ‘s morgens de yogalessen al niet meer zitten in de avond, maar dacht te wachten met afzeggen om te zien hoe ik me zou voelen na de afspraak met de gynaecoloog. Toen we aankwamen in de polikliniek had ik zo’n raar gevoel. Het was er mooi. De zon scheen. Er waren veel bomen in bloei, maar het terrein en gebouw was zo leeg, alsof er niemand was. Alles was zo wat doods. Het leek wel een hemelpoort. Stil, leeg, ruim, traag. We kwamen binnen en waren bijna alleen in het ziekenhuis. Ik voelde me ongemakkelijk, letterlijk en figuurlijk. We gingen binnen, eerst een fijn gesprek over mijn voorgeschiedenis, hoe ik me voel, etc. Mijn bloedonderzoek van vorige week zag er super uit. Eens ik op tafel lag, voelde ik dat er iets niet klopte. Het was een interne echo. Ze zei niet veel, ik zag een kindje, maar je zag er zo levensloos uit. Je papa had mijn hand vast en aangezien we niet wisten wat we zouden moeten zien, lachten we nog hoopvol en in verwachting naar elkaar, maar al gauw zei de gynaecologe dat ze ons zou moeten teleurstellen, dat je hartje niet klopt..
Ik kon het niet horen, ik verstond het niet, ik wou het niet weten, maar ergens wist ik het al. Je was er niet meer, of toch niet meer met leven. Al gauw kwamen de tranen. Ik heb nog weinig gehoord van de rest van het gesprek, dat ging over je loslaten, over een miskraam en medicatie. Ik wou het niet geloven dat je mij wou loslaten, dat ik dus ook jou wou loslaten want zo hebben we dit dus gewild. Dit is ook wat mijn hogere Zelf wil of nodig heeft, en hetzelfde voor je papa.
In de auto gaf ik toe aan je papa dat ik ook wel een opluchting voel, alsof ik weer kan ademen, een grote druk die wegvalt. En hij voelde ook wel iets gelijkaardigs, wat onze pijn natuurlijk niet wegnam. Ik heb veel gehuild die dag. Ik merkte weer mijn ogen op, starend, wijd en open, in de leegte. Ik voelde me zo leeg plots. Er zit een dood wezentje in mij wiens ziel mij al verlaten heeft. Misschien hadden papa en ik het allebei al aangevoeld, want maandag en dinsdag waren moeilijke dagen voor ons allebei. Daar zat ik dan in de keuken, in ons mooie huis, waar ik al zo lang van droomde, te staren in de velden en ik voelde gewoon eenzaamheid, leegte en verdriet van binnen. Ik huilde, zoveel, maar het is ok, ik wist dat het ok is, dat ik moet rouwen, dat het belangrijk is dat ik dit allemaal voel, dat ik het toelaat, dat ik volledig mijzelf mag zijn.
In de namiddag heb ik in de auto met je tante Sofie gebeld, mijn tweelingzus, met wie je zeker ook de verbinding voelde. Zij heeft die dag 17 mei in de ochtend ook de beslissing genomen om te stoppen met de pil en terug afbraak toe te laten. Mijn bericht kwam zo hard binnen bij haar. Ze had blijkbaar heel veel gesproken over de cyclus van leven en dood die ochtend, en hoe rouw en afbraak daar een heel belangrijk deel van uitmaken. Je tante en ik zijn zo verbonden, dat wordt me elke dag duidelijker. Het is alsof we door alles samen gaan, en zo is het ook natuurlijk, niet alleen onder tweelingen. Ons gesprek bracht me rust en het gevoel niet alleen door deze zwangerschap en het loslaten te gaan. Ondertussen was je papa om boodschappen gegaan omdat ik het emotioneel niet kon dragen op dat moment. Wat een steun is jouw papa geweest.
Woensdagnamiddag heb ik mijn yogalessen afgezegd en zijn we bij je meme en pepe geweest om het nieuws te delen. Zij waren er zo van aangedaan. Ik voelde me zo verbonden met mijn papa, jouw pepe. Wat een aanraking, wat een ontroering bracht jij ons. Tranen om jouw verlies, ons verlies, wat ik nu meer en meer als een geschenk kan beschouwen. Een geschenk aan wijze lessen.
Die nacht was verschrikkelijk. Ik had heel veel buikpijn, was ongemakkelijk. Ik sliep nog maar een uurtje en werd al wakker. Ik voelde mij zo leeg. Ik ging naar het toilet en bleef daar zitten. Plots voelde ik een vloed van tranen opkomen, rouw verdriet. Het kwam van zo diep. Dit was het moment, voelde ik. Sati kwam bij me en ik pakte hem op mijn schoot. Daar zaten we dan te huilen. Ik had hem vast als een baby in mijn armen die ik suste. Ik suste hem, jou en mijzelf. Het licht ging uit en daar zat ik donker op het toilet onder de sterren die me belichtten door het dakraampje. Mijn tranen vielen als heilig water op Sati’s vacht. Ik hoorde de echo van elke druppel in de gang. Ik was zo alert en wist dat dit ons proces was, mijn proces van jou loslaten. Terwijl ik mijn katerzoon innig vasthield, huilde ik omdat ik dit niet meer met jou zou kunnen doen. Je zou ons verlaten. Het is nog geen tijd. En het is ok. Ik denk dat ik er wel een uur of langer heb gehuild met Sati, dankbaar voor zijn aanwezigheid, mijn beschermengel. Ik voelde dat die plek, dat moment, met die aanwezigheid, hét loslaten was geweest. Het grootste stuk althans diep vanbinnen. Ik heb dan nog wakker gelegen en ben toch weer in slaap gevallen. Korte, maar diepe stukken. Ik was weer vroeg wakker in diezelfde alerte-ogen-staat. Ik voelde me ook vrij ok voor zo weinig te slapen en was vooral verbaasd door mijn wijde ogen. Misschien is dat wel de normale staat die ik niet meer herken door de continue waas en vermoeidheid die ik heb gevoeld. Misschien voel ik me terugkomen tot mijn nieuwe zelf.
Lieve Saya, ik heb mijn proces gedeeld met familie en vriendinnen, en ook daar voel ik jouw aanwezigheid, hoe je me hebt helpen openen, nog meer openen in kwetsbaarheid. Om te leven vanuit mijn rauwe kern, vanuit mijn gevoeligheid, en hoe die een geschenk is voor de wereld. Je leerde me nog meer gesprekken te openen en kwetsbaarheid bespreekbaar te maken. Alles is juist, alles is liefde, alles is een ceremonie.
Je nam mijn aandacht weg van mijn obsessie, de nacht, de zorgen rond slaap en samen slapen, wat mijn grootste wens was gedurende zovele jaren. Je bracht vreugde, spanning, liefde, licht. Je bracht vertrouwen en zekerheid rond je papa en ik. Je bracht mij rust en aanvaarding in het ongemak. Je nam me over in al jouw wijsheid om deel te worden van mij. We droegen elkaar, en je herinnerde me eraan dat ik niet alleen mij ben, dat ik een wonderbaarlijk deel ben van het geheel. Je bracht me dichter thuis bij mezelf. Dankjewel, puur sterrenkind, om mij uit te kiezen als moeder en leerling, als ziel en huis voor creatie.
Je bezoek voelde veel langer aan dan de 'tijd' in de fysieke dense wereld. Alsof je al een jaar bij mij was, in een ruimte waar tijd niet te meten valt. We hebben in mijn beleving lang in elkaars aanwezigheid mogen vertoeven, mogen nestelen.
Ik ben klaar om je los te laten. Om jouw tijdelijke omhulsel terug te geven aan de aarde met zachtheid en liefde, met dankbaarheid en respect.
Ik hou van jou.
Voor altijd je mama,
Siska
