Ik ben vrouw
23/08/2024
Gisteren heb ik mijn hele huis gekuist. Wat vind ik dat altijd een opdracht. Ik geraak snel in negatieve gedachten bij het opruimen of kuisen en eigenlijk bij bijna alle huishoudelijke taken. Er zit de laatste jaren een grote 'ik moet alles alleen doen' overtuiging. Ik ben al een tijd weer alleen, ik woon alleen, heb alles alleen te dragen of die overtuiging zit blijkbaar toch nog ergens te sluimeren diep vanbinnen. Ik weet ook waarom ik spanning voel en negatieve gedachten krijg bij huishoudelijke taken. Mijn moeder was namelijk altijd aan het klagen bij huishoudelijke taken en sprak luidop uit dat ze alles alleen moest dragen, dat niemand haar hielp, dat zonder haar niks in orde zou zijn. Wat een negatieve lading van slachtofferschap zat daaronder.. Ondertussen begrijp ik helemaal waar het vandaan kwam en heb ik haar (en mijn deel daarin) vergeven, maar dat neemt niet weg dat het toch zo diep geworteld in me zit. Ik neem een emmer vast en voel onmiddellijk mijn lijf al samentrekken, ik voel me zwaarder worden en krijg negatieve gedachten over van alles... Ik ken het gelukkig al. Het gaat al zo lang mee. Oh, de kracht van onze opvoeding, van patronen die impact hadden en zich lekker diep hebben vastgezet. Weet je, het is allemaal ok. Ik ken mijzelf ondertussen, ik lach er ook gewoon mee. Daar gaan we weer, lach ik dan naar mijzelf. Het is ok. Ik adem erin en voel even in hoe ik er best mee omga vandaag.
Soms zet ik muziek op en zing ik mee. Soms zing en herhaal ik mantra's in mijn hoofd om net als de wind mijn gedachten even te sussen. Soms laat ik ze nog eens in de stilte helemaal omhoog komen samen met het gevoel dat ze teweegbrengen en de grote weerstand om te moeten 'zwoegen', want die lading ligt erop. Dat deed ik gisteren ook weer eerst. Ik denk dan aan het collectief en de vrouw die zoveel op zich neemt. Vroeger als huismoeder/huisvrouw vaak vanuit een niet beter weten, een opgelegde overeenkomst, nu als werk- en huisvrouw of misschien toch bewust weer als enkel moeder en huisvrouw. Het is gewoon een beladen thema voor de vrouw in het algemeen. De vrouw, die zich niet kon of durfde uiten of hulp vragen. De vrouw die zich op een bepaalde manier hoorde te gedragen of bij ander gedrag misschien foute gevolgen moest dragen. En ook de vrouw die alles zelf begon te dragen tot het een evidentie werd waar ze niet meer vanonder kon. Misschien voel ik bij mijn huishoudtaken ook wel echt het collectief; het verleden leed en verdriet van de vrouw die eenzaam thuis de zaak draaiende hield door alles proper te houden, de boodschappen en het eten te verzorgen, de kinderen op te voeden, terwijl zij eigenlijk nood had aan erkenning en ontvangen, nood had aan een aanwezige partner, nood aan liefde. De vrouw die niet gehoord werd, niet gezien werd, niet gerespecteerd werd voor het magisch, liefdevolle, intuïtieve, dragende wezen dat zij is. De vrouw, die letterlijk en figuurlijk leven brengt. De vrouw die vanuit haar hart de wereld kan doen herrijzen.
Oh, wat zit die collectieve energie nog in onze cellen. Bij mijn moeder was het alleszins heel erg aanwezig, maar zij had ook te leren om uit te reiken, om hulp te vragen en belangrijker nog, zij had te leren om zich te openen om die te ontvangen. Ze wou gezien worden als vrouw, maar kon zichzelf die vrouwelijke ontvankelijkheid niet gunnen. Oh lieve mama, ik had het je zo toegewenst, dat je mocht rusten, dat we je meer mochten helpen, dat je mocht baden in een netwerk van ondersteuning van je gezin, je omgeving, maar het begint bij onszelf natuurlijk. We hebben heling te brengen op het collectief, op de wonde van de vrouwen en dat begint bij onszelf. Het is aan ons om onze vrouwelijke kracht in te zetten en de man vanuit zachtheid toe te laten, het is aan ons om hulp in te roepen, het is aan ons om het patroon om te keren en open te staan voor ondersteuning en draagkracht van andere vrouwen, van mannen, van onze kinderen, van onze ouders. Let’s rise, my sisters. Samen met de mannen, samen naar ons hart.
Gelukkig wordt mijn stukje weerstand bij het kuisen steeds korter en na het voelen van het leed, kom ik in een gevoel van eerbied voor de vrouw. En dan mag ik verzachting voelen, opening en dankbaarheid voor mijn eigen huis, dankbaarheid voor alles wat ik heb, dankbaarheid dat ik dit alleen kan, want dit is blijkbaar deel van mijn levenspad op dit moment. Wat voel ik dan dankbaarheid voor mijn huis, alle meubels en dingetjes, al het geld, werk en liefde die er al in gestoken zijn door verschillende mensen. Dankbaarheid voor het verhaal en de geschiedenis van dit huis, van de materie in dit huis. Dankbaarheid voor mijn poezen, die me vergezellen op en bijdragen aan deze prachtige plek. Wat een schoonheid kan ik dan plots voelen in 'schoon maken'. Alles schoonmaken, reinigen, uitzuiveren, vernieuwen. Alles afstoffen, nieuw leven geven. Loslaten van wat was, en het nieuwe verwelkomen.
Gisteren ging ik door een gelijkaardig proces; de weerstand voelen, het onderliggende verwelkomen. Jup, de 'alleen' gedachten omarmen. Ik zie het, ik hoor het, maar ik weet ook dat het niet meer zo is. Ja, ik ben alleen geweest in het verleden en het was verschrikkelijk, maar nu ben ik helemaal omringd! Ik woon weer in België, ik heb fantastische buren, mijn familie is dichtbij, ik heb vrienden, een prachtig netwerk om me heen. Er komt hulp op mijn pad als ik me ervoor open stel. Ik heb al zoveel hulp gekregen. Ik voelde me weer wat beter en dacht ik laat me eens inspireren. Ik wou luisteren naar een motivational speaker of zo op YouTube, iets wat ik zelden of nooit doe. Ik open YouTube en stond er een aanbeveling voor me klaar van Michael Singer over liefde. Ik begon te kuisen en toen luisterde ik naar deze ongelooflijk charismatische wijze man die sprak over onze mind, en onze blokkades, ons 'stuff'. Hij zei dat spiritualiteit volgens hem is: 1. beseffen dat je niet OK bent door je stuff, je shit 2. het kotsbeu zijn zodat je echt je stuff wil veranderen en 3. je stuff loslaten. Ook wist hij te vertellen dat spiritualiteit niks te maken heeft met licht en liefde in de eerste plaats, maar juist met het opmerken en transformeren van ons 'stuff', onze shit, onze blokkades om dichter bij het hart en het licht te komen. En dan lachte hij daar eens goed mee. Heerlijk. Ik was aan het kuisen met een glimlach en voelde zo veel gefonkel in mijn ogen, warmte in mijn hart. Dat is spiritualiteit ook echt voor mij. In alle eerlijkheid mijn blokkades opmerken, die écht willen veranderen en verantwoordelijkheid nemen door ze bestaansrecht te geven. Ze ruimte geven zolang nodig is en dan verdwijnen de blokkades eigenlijk vanzelf. Zo simpel. Ja, eigenlijk wel e. Onszelf observeren, alles doorvoelen en verwelkomen om dan ‘los te laten’, aanvaarden dus, die delen gaan integreren.
En ik bedacht mij hoe dat mijn leven geworden is, hoe ik continu mijn lichaam/geest/reacties observeer. Het bewustzijn trainen begint misschien met een dagelijkse meditatie, een oefening, met yoga, een wekelijks lesje om daar even die openingen van bewustzijn te vinden, maar hoe mooi is het niet als je zo kan gaan leven? Zoveel mogelijk in je bewuste staat aanwezig zijn? Ik luister nog zelden naar de radio of kijk zelden filmpjes. De grootse guru en meester in ons leven dat zijn we zelf als we durven luisteren naar onszelf. Wat leeft er? Wat werd er aangeraakt? Waarom? Wat blokkeert me nog? Waarom ging ik van liefde naar angst? Elk moment is er om te voelen en écht met onszelf te zijn. Elk moment is een uitnodiging om opnieuw meester te worden van jezelf. Elke trigger is er zodat je die mag gaan ontleden om jezelf uit te zuiveren tot er enkel nog liefde overblijft. Liefde voor eenvoud, voor het gefluit van de vogels, voor de gefrustreerde man voor je in de supermarkt, liefde en vreugde om op te staan en te gaan slapen, liefde om naar je werk te gaan, om verliefd te worden en liefde voelen in een mogelijks afscheid en onthechting, liefde voor het veranderlijke weer dat je gemoed niet meer gaat bepalen, etc. De liefde voelen voor alles van het leven! Dat is het pad dat ik graag wil bewandelen. Ontmoet ik je daar?
Ik wens het mijzelf en iedereen toe. Dat is de bevrijding, de verlichting. Dat is het! Dat is hemel op aarde, hemel in je hart! Mmmmm. Elk moment omarmen, elk gevoel omarmen, oordeelloos vanuit zachtheid, vanuit ons mooie menselijke hart. En daar kunnen we elkaar écht ontmoeten, vanuit verbinding met onszelf.
Wat een paar uurtjes kuisen ons niet kan brengen ;)
Ik ben vrouw
Ik ben mijn voorouders
Ik ben mijn moederlijn
Ik ben een voertuig voor creatie
Ik ben een magisch cyclisch wezen
Ik leef vanuit mijn hart
Ik ben open en herken mijn zachte kracht
Ik eer alle oude versies van mijzelf
Ik weet wie ik ben
Ik ben mijn eigen guru
Ik ben vrouw
