Mijn stem is van iedereen

21/04/2024

Ik had jaren obsessieve gedachten rond slaap, rond de nacht en het donker. Ik was bang, altijd bang en alert, 24 op 24. Toen ik in therapie ging, begon ik op alle vlakken bevrijding te zoeken. Wie ben ik nu eigenlijk? Wat vind ik leuk? Waar haal ik energie uit? Ik was thuis gezet. Alleen thuis. Ik voelde me eenzaam en begon vanalles uit te testen. Ik ging op zoek naar wat ik leuk vond, maar ook naar community. Ik had lang in het buitenland gewoond en voelde me eigenlijk helemaal verloren toen ik terug aankwam in mijn vaderland. Ik wist niet goed meer wie mijn vrienden nog waren en of die er nog waren. Ik was het noorden kwijt op alle vlakken. Ik voelde mij onveilig, onrustig vanbinnen en had letterlijk geen grond om op te staan. Ik had geen partner, geen job, geen huis. Mijn tweelingzus wou afstand nemen die periode. Dat deed me ongelooflijk veel pijn en verdriet aan. Mijn innerlijke zijn ging door heel veel trauma en tegelijkertijd was ook mijn uiterlijke, aardse omgeving helemaal niet stabiel. Ik wist niks meer. Ik wist niet wat en wie ik had, wie ik was, waarom ik hier opnieuw was in België. Ik wist eigenlijk niet meer waarom ik hier was, op aarde. 

‘Wat maakt je blij?’, vroeg mijn therapeute me. ‘Wat geeft je energie?’

En dat bleek dans te zijn. Dat blijkt zang te zijn. Dat bleek expressie te zijn in de grote zin van het woord; dansen, zingen, journaling, liedjes schrijven, gedichten schrijven en spreken ook! Alles leren uitspreken. Mijn verleden aankijken en brieven schrijven naar al die delen van mijzelf. Ik ging naar spirituele events om nieuwe mensen te leren kennen, maar ontdekte dat dans en samenzang mij zoveel heling brachten. Dansen en zingen brengt me dichter mijzelf. Voor een paar uur was ik uit mijn hoofd, volledig in mijn lichaam, in de energie van de groep, of het nu dans of zang was, ik lachte, ik voelde Goddelijkheid. Ik was even niet met slaap bezig, niet met vermoeidheid of pijn. Ik was kanaal, en ik glimlachte gewoon vanzelf. Het waren glimpses van wie ik echt ben, mijn ziel en hart gingen aan staan. Ik voelde liefde vanbinnen, vanbuiten, overal. Ik voelde mijzelf stromen, helemaal dicht bij mijzelf en later leerde ik ook om anderen daarin toe te laten. 

De gitaar kwam ook op mijn pad en voor ik het wist, maakte ik mijn eigen nummers. Ik oefende een paar akkoorden en maakte er klanken op. Twee uur later had ik een lied. Mijn eerste lied van vele liederen die nog zouden komen. Mijn eerste eigen medicijnlied. Letterlijk. De gitaar en mijn stem hebben mijn leven gered. Ik kwam op een zangcirkel een vrouw tegen die hemels kon zingen. Ze nam haar gitaar en begon te zingen als een engel en ‘toevallig’ kende ik bijna al de nummers die ze zo Goddelijk coverde. Het waren nl. Medicine songs waar ik zelf heel veel naar luisterde toen. Die avond voelde ik het weer, en ik ben ervoor gegaan. Ik zong plots met haar, wij tweeën en onze stemmen versmolten in elkaar net als een tongzoen. Ik was erg onder de indruk, ik had dit nog nooit eerder gevoeld. Ik kende dit niet. Ik was in mijn liefde beland, in onze stem, onze trilling, in het samenkomen van onze stemmen en energie. We raakten elkaar aan en dan gingen we weer onze eigen weg, telkens opnieuw om samen een fantastisch meerstemmig lied te brengen. Zij was een engel op mijn pad, een opening. Mijn eerste zangvriendinnetje :) En we bleven elkaar opzoeken natuurlijk, want voor haar voelde dat ook zo. Het was nieuw voor ons beiden. Zo bevrijdend, ondersteunend ook, empowering, helend. 

En zo bleef ik zoeken naar bevrijding, bevrijding van mijn stem. Ik deed een soundhealing traject bij een fantastische sjamaan en multi-instrumentalist (Marijn de Wit). En daar werd het zo duidelijk. Ik had mijn stem te bevrijden, op alle vlakken. Tijd om weer te spreken, om op te komen voor mijzelf. Tijd om te zingen, om mijzelf te laten horen, om mijn lied te durven brengen in de ruimte. Tijd om gezien te worden, om mijn ruimte te durven innemen. Tijd ook om mijn lichaam van al het trauma los te zingen, los te vibreren, los te trillen. Tijdens een rebirth breathing zei de sjamaan toen: “Komaan, nog even doordoen. Kies je voor het leven? Adem het leven in. Leef!” Wat kwam dat binnen. Tranen stroomden, ik voelde mijn moeder en hoe zij dat niet meer kon, hoe zij uiteindelijk koos om het leven te verlaten, om niet meer voor de adem te kiezen. Zij koos na een lange strijd met stembandkanker tot het uithalen van haar stemorgaan, voor euthanasie.

En daar lag ik te ademen. Kies ik wel bewust voor dit leven? Wil ik dit leven wel? Wil ik ademen? Durf ik ademen? Verdien ik het om te ademen? Verdien ik het om te leven? Om mijn stem te laten horen? Om gehoord te worden? Daar lag ik dan te huilen voor de dood van mijn moeder terwijl ik door een eigen hergeboorte ging. Mag ik wel leven? Ben ik het waard om te leven? Rebirth breathing. Ja, dat was het wel. Ik koos toen bewust ja, wat helemaal niet vanzelfsprekend was in die periode. Daarna mochten we intuïtief samen zingen, klanken maken. We mochten onze stem laten horen. En dat deed ik dan. En sindsdien voel ik dat elke klank, elke woord, elk lied dat uit mij komt een ode is aan mijn moeder. Als ik zing, voel ik haar en hoe zij het niet meer kon. Elke klank die ik maak is een herinnering aan de verloren stem van mijn moeder. Ik doe het voor haar. Ik doe het voor iedereen die het niet durft, kon of kan. Ik doe het voor mijn moeder, mijn grootmoeder, mijn overgrootmoeder, maar ook voor mijn (ongeboren) kind, voor mijn zus, mijn vriendin, voor mijn medemens. Ik doe het voor de vrouw die zo lang het zwijgen werd opgelegd, maar even goed voor de man die niet durft spreken. Mijn stem is van iedereen. Als ik zing, zing ik voor mijzelf, voor mijn moeder en alle vrouwen, voor mijn vader en alle mannen. Als ik zing, zing ik voor de wereld. Mijn stem is van iedereen.

Ik wens iedereen de bevrijding toe van de stem, van je stemkanaal en daarmee je lijf, je hart, je bekken, je heupen. Bevrijding van de stem en het lijf gaat in mijn ervaring altijd samen met de bevrijding van opgelegde (onbewuste) overtuigingen. Of je het nu wil of niet, zij trillen of bewegen mee. Of het nu via mijn stem is, of via beweging, de bevrijding gebeurt op alle lagen. Durven mijzelf zijn op alle lagen. Ontspannen, telkens opnieuw. Durven vragen en spreken. Durven zakken en ergens gewoon zijn, als mijzelf. Durven geeuwen. Durven zingen. Durven initiëren. Durven kind zijn. Durven ruimte innemen. Kanaal durven zijn voor emoties, voor de stem, voor klanken, voor geluiden, voor beweging, voor alles wat komen wil. En dat durf ik nu steeds meer. Dat doe ik nu allemaal met een bewuste toestemming van mijzelf aan mijzelf.., want als ik het doe, durft een ander misschien ook. Mijn stem is van iedereen.

Mijn stem is van iedereen.
Mijn klanken helen mijzelf en anderen.
Mijn lied is het waard om gehoord te worden.
Mijn uniek lied is ook een ander zijn lied.
Mijn woorden zijn van en voor iedereen.
Ik spreek voor zij die het niet kunnen.
Ik ben mijzelf en daarom medicijn.

Ik zing en tril mijn lichaam los.
Ik initieer en durf te leven.
Ik bezing het leven!